Dieuwke Winsemius

,,Een plaquette lijkt me minimaal op zijn plaats’’, noteerde De Haan vorig jaar juni in deze krant. Zaterdag was het zover. Nazaat Dieuwke (5) onthulde een gedenkplaat aan de gevel van het huis waar de schrijfster opgroeide.

Libelle

Dieuwke Winsemius was lange tijd een van de meest gelezen romanschrijfsters. ,,Mem begon ermee toen ik een jaar of tien, elf was’’, memoreerde haar dochter Aukje Ligthart in het Historisch Centrum Leeuwarden.

,Ze schreef korte verhalen die ze naar de Libelle stuurde. Dan zaten we allemaal in spanning. Als er een dikke enveloppe terugkwam werd het verhaal niet geplaatst, maar als het een dunne was wel.’’

Voor haar eerste verhaal kreeg de schrijfster 40 gulden. ,,Toen heeft ze ons getrakteerd op slagroomwafels van de Hema. Als je erin kneep piepte de slagroom eruit.’’

Marijke Meu

Haar eerste echte boek was Een glazen dak voor Nicolet . Ligthart: ,,Wij trots allemaal. De directeur van mijn HBS kwam zelfs naar me toe. Hij zei: O, jouw mem heeft een boek geschreven.’’

De eersteling leidde een hele reeks meisjesboeken in. En daarna romans. Dubbele ontkenning , uit het begin van de jaren zeventig ging over de apartheid in Zuid-Afrika. In Het valt niet mee, meneer Mazjaar schreef ze over Hongaarse vluchtelingen.

Beroemd werd ze met historische romans over Marijke Meu en Anna Maria van Schurman. Dochter Aukje: ,,Ze woonde haast in het Koninklijk Huis-archief. En ze volgde cursussen, ze kon bijvoorbeeld oude handschriften lezen.’’

Geridderd

Critici zeiden vaak dat ze geen literatuur schreef. ,,Je kon haar niet harder treffen. En ze had de pest in als iemand vroeg: O, schrijft u in uw vrije tijd?’’ Want Dieuwke Winsemius schreef altijd. Voor haar boek Jooske met de klep-pet , op verzoek van de vereniging voor mensen met overgevoeligheid voor zonlicht, werd ze geridderd.

En met de plaquette is de schrijfster (1916-2013) nu terug in het collectieve geheugen.